نوشته‌ای که اکنون پیش روی شماست، گلی است از بوستان «بیست گفتار» استاد مطهری که با بیانی ساده رابطه‌ی میان نیازهای آدمی؛ روزی دادن خداوند و کار و تلاش را مشخص نموده است. در این چند خط شما خواهید دید که آن حرف بزرگترها! که می‌گویند «آنکه دندان دهد، نان دهد» درست است، اما... بله اما دارد! ... ببینید:
اینکه گفته شده" هر آن کس که دندان دهد نان دهد "نباید گفت حرف غلطی است. نه، حرف درستی است، اما نه به این معنی که دندان داشتن کافی است که نان پخته و آماده بر سر سفره انسان سبز شود، بلکه به این معنا که در دستگاه خلقت بین نان و دندان رابطه است.
اگر نان نبود دندان نبود و اگر دندان و صاحب دندان نبود نان نبود. بین روزی و روزی‌خور و وسایل تحصیل روزی و وسایل خوردن و هضم و جذب روزی و وسایل هدایت و راهنمایی به روزی، در متن خلقت ارتباط است.
آن کس که انسان را در طبیعت آفریده، و به او دندان داده:
1- نان، یا همان مواد قابل استفاده را هم در طبیعت آفریده.
2- فکر و اندیشه و نیروی عمل و تحصیل و حس انجام وظیفه را هم آفریده است.
پس لازمه اینکه خدا ، هم نان داده و هم دندان یا همان لازمه رزاقیت خدا، این نیست که کار و کوشش و فعالیت و عمل و کسب و کار لازم نیست ، به کار انداختن اندیشه برای پیدا کردن راه بهتر تحصیل روزی لازم نیست ، دفاع از حقوق لازم نیست ، زیرا نان و دندان و نیروی کسب و کار و قوه فکری و دماغی و وظیفه و تکلیف عقلی و دینی برای تحصیل روزی همه جزء یک دستگاهاند ، همه اینها توأماً مظهر رزاقیت خداوندند.
پس بر ما لازم است که بعد از آنکه رابطه روزی و روزی‌خور را دانستیم، و دانستیم که وسایلی برای رسیدن روزی به روزی‌خور آفریده شده و تکلیفی هم برای تحصیل آن متوجه ما هست، کوشش کنیم ببینیم بهترین و سالمترین راه برای رسیدن به روزی چیست، و قوای خود را در آن راه به کار بیندازیم و به خداوند که خالق این راه است توکل کنیم.
